Mijn zoontje is vijf jaar. En stoer. En toch... alle kinderen in de buurt fietsten al tijden zonder zijwieltjes, maar hij niet. Sterker nog, sinds de buurkinderen zonder zijwieltjes fietsten, fietste hij helmaal niet meer. Keer op keer hield ik hem voor: ‘Kom, dan gaan we oefenen’. Waarop steevast zijn antwoord was: ‘Pap, als ik het kan, dan ga ik fietsen’. Dat je moet oefenen om iets te leren, geloofde hij niet. Dat het niet erg is om iets niet te kunnen, hielp niet. Dat ik mee zou gaan en hem zou vast houden, hielp niet. Geen enkel argument kon hem overtuigen. ‘Ik ga fietsen als ik het kan’. En daarmee basta. Ik had beter moeten weten.
Twee weken terug kwam ik uit mijn werk. Mijn zoontje wachtte me op met een grote grijns. ‘Pap, ga even mee naar buiten, ik heb een verrassing voor je’. Buiten had hij zijn fietsje neergezet. Ongelovig keek ik hem na terwijl hij wegfietste. Foutloos. In control. Ook remmen ging prima.
Ik heb er een tijd over na nagedacht. Mijn zoontje doet drie dingen die ik mensen dagelijks laat zien in communicatie- en salestrajecten. Dingen die altijd zo ontzetten moeilijk zijn... dat alleen een vijfjarige ze van nature beheerst.
- Een sterke mindset. Hij volgt zijn eigen koers. Omdat hij weet dat zijn manier het resultaat oplevert dat hij wil. Op het moment dat hij het nodig heeft. Niet op het moment dat ik of iemand anders dat van hem verwacht. Hij staat open voor suggesties, en neemt die, ook ter harte, maar alleen als het in zijn straatje past. Maar hij laat zich niet aan het twijfelen brengen door de verwachtingen en wensen van anderen.
- Visualiseren van de uitkomst. Voor hem stond de uitkomst van tevoren vast. Ik ga fietsen als ik het kan. Niet de vraag ‘kan ik het’ stond voor hem centraal, maar de vraag ‘wanneer zal dat zijn’.
- Actie. Hij pakte zijn fiets en gaat ervoor, waar wij als volwassenen te vaak blijven hangen in plannen, goede bedoelingen en laters. Maar als het tijdstip daar is, doen we niets.
- Vieren van succes. Na afloop van zijn fietsavontuur hebben we samen high fives gegeven, geknuffeld en ‘toppies’ uitgedeeld. Ook dat vergeten we als volwassenen nogal eens. ‘Dat hoort er toch bij’, denken we dan al snel…
Simpel toch? Je zou bijna zeggen dat wij nog moeten leren fietsen zonder zijwieltjes…
PS: Mijn excuses aan alle kunstenaars over wiens werk ik ooit heb gezegd: 'Dat kan mijn neefje van vijf ook'. Ik weet nu hoe moeilijk het is.
