Ik ben een tijdje geleden aangereden. Leek allemaal wel mee te vallen, en valt ook allemaal wel mee, maar ineens veel moe enzo. Meestal 's middags. Volgens mijn super manueel therapeut Robin is het whiplash gerelateerd. Gaat ooit over, maar nu is vooral rust belangrijk. En nu valt me eigenlijk ook ineens pas bewust op hoe achterlijk we allemaal in het rond lopen te rennen. Ik althans.
En nu dat soms even niet gaat, is dat best lastig, maar ook goed. Het dwingt me om zorgvuldiger met mijn tijd om te gaan. Lijstjes maken en afvinken. Prioriteren. Mijn agenda op orde brengen (dankjewel lieve collega voor je confronterende, maar o, zo agenda-opruimende hulp).
En al die dingen bij elkaar maakten dat ik vorige week, langs de snelweg, op weg naar een avondvergadering ineens dacht: ik heb nog een half uur over! Ik heb de Volvo aan de kant gezet, de stoel achteruit, en heb stiekem een half uur liggen slapen. Lekker spijbelen, net als vroeger.
Tot de telefoon weer ging, dat wel. Maar die kon ik nu uitgerust en energiek opnemen.
De telefoon er ook gewoon uittrekken, Martin :)
BeantwoordenVerwijderen